Η διαδικασία της επίπλευσης του αφρού περιγράφεται γενικά ως μια φυσική-χημική δράση, όπου ένα ορυκτό σωματίδιο προσελκύεται και προσκολλάται στην επιφάνεια μιας φούσκας και μεταφέρεται στην επιφάνεια ενός κυττάρου, όπου υπερχειλίζει την εκφόρτωση εκφόρτισης , συνήθως με τη βοήθεια των κουπιών, που περιστρέφονται προς την κατεύθυνση της πλύσης (που είναι συνήθως μια καρύδια, του οποίου ο σκοπός είναι να μεταφέρει το ιλύο σε μια δεξαμενή όπου αντλείται για περαιτέρω επεξεργασία, όπως η απόρριψη ή η έκπλυση. Στις συμβατικές μηχανές επίπλευσης, βρίσκεται στο αντίθετο άκρο του κυττάρου από την τροφοδοσία, εξασφαλίζοντας ότι ο πολτός ταξιδεύει σε ολόκληρο το μήκος του κυττάρου παρελθόν πολλαπλές τράπεζες που περιέχουν πτερωτές-diffusers, πριν απορριφθούν ως απορρίψεις.

Αρκετοί τύποι χημικών ουσιών εμπλέκονται στην επίπλευση του αφρού και μπορούν να συμμετάσχουν αρκετοί περισσότεροι. Πρώτον είναι ο υποστηρικτής ή ο αφρός. Αυτό το χημικό απλώς δημιουργεί φυσαλίδες επαρκούς αντοχής για να φτάσει στην επιφάνεια χωρίς να σπάσει. Το μέγεθος των φυσαλίδων είναι επίσης σημαντικό, και η τάση είναι σε μικρές φυσαλίδες, αφού δίνουν περισσότερες επιφανειακές περιοχές (τα ορυκτά στερεά ταχύτερα) και έχουν μεγαλύτερη σταθερότητα. Στη συνέχεια, τα αντιδραστήρια συλλέκτη είναι το κύριο χημικό που θα σχηματίσει έναν δεσμό μεταξύ ενός συγκεκριμένου ορυκτού στην επιφάνεια της φυσαλίδας. Οι συλλέκτες προσροφούν στην ορυκτό επιφάνεια ή δημιουργούν μια χημική αντίδραση με το ορυκτό, επιτρέποντάς του να παραμείνει συνδεδεμένη για τη βόλτα στο πλύσιμο. Οι αλκοόλες και τα αδύναμα οξέα είναι δύο χημικοί τύποι συλλέκτη που χρησιμοποιούνται συνήθως στην ορυκτό ευεργεσία.

Υπάρχουν επίσης λιγότερο χρησιμοποιούμενα αντιδραστήρια, όπως οι καταθλιπτικοί, για την κατάθλιψη των ενώσεων, ώστε να μην τηρούν τις φυσαλίδες, να ρυθμίζουν το ρΗ και να ενεργοποιήσουν τους παράγοντες. Οι παράγοντες ενεργοποίησης βοηθούν ουσιαστικά τον δεσμό του συλλέκτη με ένα συγκεκριμένο ορυκτό που είναι δύσκολο να επιπλέει.

Εταιρείες όπως η Cytec, η NALCO και η Chevron Phillips Chemical Company είναι σημαντικοί παραγωγοί όλων των τύπων χημικών ουσιών.

Στην ιδανική περίπτωση, τα αντιδραστήρια θα προστεθούν σε μια δεξαμενή προετοιμασίας, με έναν αναδευτήρα, πριν από τη μετάβαση στο κύτταρο επίπλευσης, αλλά σε πολλές περιπτώσεις προστίθενται απλά στη ζωοτροφή, προτού εισέλθει στο κύτταρο, βασιζόμενος στην κυτταρική κινητική και στους πτωχούς να ανακατεύουμε.

Το μετάλλευμα πρέπει να είναι κατάλληλα αλεσμένο σε μέγεθος σωματιδίων για την απελευθέρωση των ορυκτών, συνήθως 100 πλέγματος ή λεπτότερου (150 microns). Στη συνέχεια, αναμιγνύεται με νερό σε ένα ιδανικό ποσοστό στερεά (συνήθως από 5% έως 20%), τα οποία θα αποδώσουν την καλύτερη ανάκτηση των ορυκτών. Αυτό καθορίζεται στα κύτταρα επίπλευσης εργαστηριακών παρτίδων, εκτελώντας μια σειρά δοκιμών για τον προσδιορισμό κάθε καθοριστικού παράγοντα της διαδικασίας.

Οι τύποι μηχανών επίπλευσης ποικίλλουν ευρέως, αλλά είναι όλοι πολύ παρόμοιοι, καθώς εισάγουν αέρα υποβρύχια και διασκορπίζουν το στο κελί. Κάποιοι χρησιμοποιούν φυσητήρες, αεροσυμπιεστές ή τη δράση του πτερυγίου επίπλευσης που δημιουργεί ένα κενό κάτω από αυτό και τραβώντας αέρα στο μηχάνημα, μέσω του Standpipe που φιλοξενεί επίσης τον άξονα του πτερυγίου. Είναι στις λεπτομέρειες της μεθόδου εισαγωγής των χημικών ουσιών, του αέρα και των ορυκτών στο νερό που τα καθιστά διαφορετικά.

Και ως σχόλιο, έχω παρακολουθήσει περισσότερους βουντού και ψευδείς ισχυρισμούς για την αποτελεσματικότητα στον σχεδιασμό της μηχανής επίπλευσης αφρό από οτιδήποτε άλλο από τις ημέρες πετρελαίου του φιδιού της Παλαιάς Δύσης. Είναι γενικά σοφό να κολλήσετε με ένα καλό εμπορικό σήμα που χρησιμοποιείται ευρέως στην επίπλευση των επιθυμητών ορυκτών.

Η μία σημαντική πρόοδος ήταν η χρήση της επίπλευσης της στήλης ως καθαρότερου κυττάρου πλωτήρα στη βιομηχανία χαλκού (και σε μερικές άλλες βιομηχανίες). Παράγει ένα καθαρότερο προϊόν και είναι πιο αποτελεσματικό ως καθαρότερο κύτταρο, γενικά, από τα συμβατικά κύτταρα επίπλευσης. Τα κύτταρα επίπλευσης της στήλης άρχισαν να εμφανίζονται σε φυτά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στη δεκαετία του 1980 και έγιναν ευρέως αποδεκτές από τη δεκαετία του 1990. Η κύρια τάση με τα συμβατικά κύτταρα επίπλευσης ήταν μεγαλύτερη είναι καλύτερη, με μεγαλύτερες μονάδες να εισέρχονται στην αγορά τις τελευταίες δεκαετίες.